dissabte, 16 de gener del 2010

LA CANTATA DEL DIUMENGE

17 de gener de 2010

2on. Diumenge després de la Epifania

BWV 3 – Ach Gott, wie manches Herzeleid

O Déu meu, quan de patiment.

4. Recitatiu de Tenor

Violoncel, Orgue

Es mag mir Leib und Geist verschmachten,

Bist du, o Jesu, mein

Und ich bin dein,

Will ich’s nicht achten.

Dein treuer Mund

Und dein unendlich Lieben,

Das unverändert stets geblieben,

Erhält mir noch den ersten Bund,

Der meine Brust mit Freudigkeit erfüllet

Und auch des Todes Furcht, des Grabes Schrecken stillet.

Fällt Not und Mangel gleich von allen Seiten Ein,

Mein Jesus wird mein Schatz und Reichtum Sein.

Encare que decaiguin el meu esperit i el meu cos,

O Jesús, si tu ets meu,

I jo sóc teu,

Aleshores, res m’espanta.

La teva fidel Paraula

I el teu Amor immens,

Per sempre immutable,

Refermen en mi l’antiga aliança,

Que m’omple el pit d’il·lusió;

I s’esfuma de la mort la basarda

I davant de la fossa la por.

Si l’angoixa i la buidor a tort i a dret m’encalcen,

El meu Jesús serà la meva riquesa i el meu tresor.

Traducció d’Antoni Sàbat i Aguilera