17 de gener de 2010
2on. Diumenge després de
BWV 3 – Ach Gott, wie manches Herzeleid
O Déu meu, quan de patiment.
4. Recitatiu de Tenor
Violoncel, Orgue
Es mag mir Leib und Geist verschmachten,
Bist du, o Jesu, mein
Und ich bin dein,
Will ich’s nicht achten.
Dein treuer Mund
Und dein unendlich Lieben,
Das unverändert stets geblieben,
Erhält mir noch den ersten Bund,
Der meine Brust mit Freudigkeit erfüllet
Und auch des Todes Furcht, des Grabes Schrecken stillet.
Fällt Not und Mangel gleich von allen Seiten Ein,
Mein Jesus wird mein Schatz und Reichtum Sein.
Encare que decaiguin el meu esperit i el meu cos,
O Jesús, si tu ets meu,
I jo sóc teu,
Aleshores, res m’espanta.
La teva fidel Paraula
I el teu Amor immens,
Per sempre immutable,
Refermen en mi l’antiga aliança,
Que m’omple el pit d’il·lusió;
I s’esfuma de la mort la basarda
I davant de la fossa la por.
Si l’angoixa i la buidor a tort i a dret m’encalcen,
El meu Jesús serà la meva riquesa i el meu tresor.
Traducció d’Antoni Sàbat i Aguilera
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada